Taklitlerinden Sakınınız…

Son aylarda hiç haz etmediğim bir huy peydah oldu. Gecenin bir yarısı ya da olmadık bir anda ” aaaa benim bilmem neyim vardı? nerde ki ?” diye aklımda bir ampul yanıyor. Aklıma gelenlerde atlet, kalem, defter gibi öyle önemsiz ve alakasız şeyler ki… Tabi aylarca veya yıllarca aklıma gelmeyen bu şeyler birden aklıma gelince bulunmuyor. İşte haz etmediğim nokta burada başlıyor. Sinirleniyorum, öyle böyle değil. Kulaklarımdan dumanlar, burnumdan alevler fışkıyor. Mesela şimdi beyaz renkli, hafif sedefli, üçgen formlu bir tükenmez kalemim vardı. 3 ay önce almıştım. Kullanmadım bile. Bulamıyorum. Nasıl bir sinir, nasıl bir öfke içindeyim. Kendimi altı üstü bir kalem diye yatıştırmaya çalışıyorum. Olmuyor. Olmuyor. Olmuyor. Böylesi basit şeylere sinir olmama daha çok sinir oluyorum.

NOT: Beril kalemimi sen mi aldın?

Dün zordu benim için; Beril kaç defa geleyim dedi bilmiyorum. Ben tek başına kalmak isteyen inatçı, kaç kez gelme dedim bilmiyorum. Sonra bir an dayanamadım, Beril’e telefon açtım. Bir kelime bile edemeden “geliyorum.” dedi. Böyledir Beril, hisseder beni… Uçarak geldi, gözyaşlarımı sildi, karnımı doyurdu, sarılıp uyuttu.

Senenin birinde Beril yaşlanınca neler yapacağımızı söylüyordu. Hayallerde sadece ben ve Beril vardı. Bende eninde sonunda birbirimize kalacağız diye dalga geçmiştim. Dün Beril’e madem eninde sonunda birbirimize kalacağız neden bu kadar acı çekiyoruz dedim. Büyümek için dedi.

Bugün daha iyiyim, akşam Beril gelecek. İşyerinde bana anlatmak için bir sürü macera biriktirmiştir, birde çikolata getirir mutlaka… Yemek yapar, konuşur, uyuruz. Günler bir süre böyle geçer, sonra ben büyürüm.

Beril yeniden yazmaya başladı. Okumak için tık !

Ailecek takipteyiz

Sevgili Ece Teyze, zamanında yazmıştı. Bende yorumumda demiştim, not aldım bunları diye… Notlarım aklımda, teğet geçen kriz sağolsun. Bakalım işimiz ve evliliğimiz bu sınavdan nasıl çıkacak? Keyifsizliğim, yazmayışım,  sessiz kalışım bundan… Aklımda binbir düşünce, elimde kağıt kalem, doluya sığdırmaya boşu doldurmaya çalışıyorum. Zaman ne gösterir bilmiyorum. Herşeyin güzel olacağına inanmak ve bunun için mücadele etmek tek düşüncem. Sıklıkla kendimi dişlerimi sıkarken ve omuzlarımı kasarken buluyorum. Kendimi gevşetmeye çalıştığımda başaramadığımı görüyorum. Biraz kendimi rahatlatabilsem, sanki herşey daha kolay olacak gibi geliyor.

Dün bayram münasebeti ile kuaföre gittim. Bayram arifesi nedeniyle çok yoğundu, Cuma günü gitmediğim için kendime kızdım bolca. Saçımın röflesi gelmişti, çok uzun sürer diye dipleri boyayalım yeter dedim. Kalabalığa tahammül edemiyorum. Tüm işlemler bitince ruhum  hafifledi adeta. Kuaför çıkışı anneme gittim, birlikte puzzle yaptık. Yarın için kek yapacağım, annemden siparişi aldım. Bayram değilmiş gibi geliyor. Düşünecek onca şey, yapılacak onca iş varken bayram sadece ödemesi gelen müşterilere bahane oluyor. Ne bayram şekeri aldım, ne yeni bayramlık kıyafet… Bu bayram keyfim yok. Umarım yarın ailece bir araya gelmek beni biraz olsun kendime getirir.

Hepinize iyi bayramlar…

Kuzenlerim bizdeler… 13 yaşındaki kuzenim bugün kendi kahvaltısını ( sucuklu yumurta ) kendi hazırlayıp , sonrasında bulaşıklarını yıkamış.  Allah’ım sen 20′li yaşlarımdaki diğer kuzenime, 30′lu yaşlarımdaki kocama bu meziyetleri ihsan eyle… Amin.